साहित्य शनिबार-

टाडा रै’छ

तिलक आत्रेय
(क्यालिफोर्निया)
मैले जाने ठाऊ त प्रिये कत्ति धेरै टाडा रैछ,
जत्ती टाडा भए पनि तिम्रो माया गाडा भैछ।

कुल्चिएर गा’को होइन तिम्रो न्यानो माया प्रीति,
हामी दुईको बिचमा कतै एउटा ठुलो डांडा रै’छ ।
मैले जाने ठाऊ त प्रिया कत्ति धेरै टाडा रैछ,
जत्ती टाडा भए पनि तिम्रो माया गाडा भैछ।।

जीवन भरी सधै सधै तिम्रो यादमा रुन्छु होला,
गुलाबको फुल बिच कुन्नी कस्तो काडा रैछ।
मैले जाने ठाऊ त प्रिया कत्ति धेरै टाडा रैछ,
जत्ती टाडा भए पनि तिम्रो माया गाडा भैछ।।

भेट होला हाम्रो कतै जिन्दगीको दोबाटोमा
छुट्टीनु र भेट्नु पनि संसारको पारा रैछ ।
मैले जाने ठाऊ त प्रिया कत्ति धेरै टाडा रैछ,
जत्ती टाडा भए पनि तिम्रो माया गाडा भैछ।।
************

Advertisements

साहित्य शनिबार-

दोहा र म -ऍऊटै ठाउ भिन्नै कथा

खुम जोशी
(दोहा, कतार)

यो उजाड़ मरुभूमि/यो निर्जल दुनिया–
मेरो हरेक दिनको क्रीडाभूमि,
हो यही, यो तातो धरतीमाथी म दिनभर–
फरुवा/कोदालोहरु संग युद्घ गर्छु,
वरीपरीका गगनचुम्बी महलहरुले
अनि,
अनुहार छोपेर तल/माथी गर्ने सुन्दर मानिसहरु,
एकनास मलाई हेरीमात्र रहन्छ्न–
चुपचाप छन,केहि बोल्दैनन,
मेरो भाग्यहीन अध्यारो जीवनको
अनौठो कथा पड़ीमात्र रहन्छ्न।
एउटा बैज्ञानिक मशीन जस्तै –अथक
म जुटी रहन्छु/ आफ्नै दुनियामा ॥

बिहानी सूर्यको पहिलो किरण संगै
यहाँ संघर्समा सामेल हुनुपर्छ।
पसीनाका धाराहरुले नुहाउदै,
रगत सुकाएर मालिकलाई रुझाउनु पर्छ,
यो अनन्त युद्घमा मैले कहिलै हार्नु हुन्न रे
यदि हारेमा/ती कोदालाहरुले जितेमा मैले
मेरो देशलाइ ‘रेमीटेन्स‘ दिन सक्दिन रे ,
मेरो मातृभूमिका भुडे हाकिमहरुको खाल्ती रित्तो रे,
त्यसैले, मैले कहिले पनि हार्नु हुन्न,
मैले सधै युद्घ जित्नु पर्छ।

कैले काही यहाँ मेरो देशका मन्त्रीहरु आउछन
५ तारे होटलहरुमा हाम्ले कमाएको पसीना बगाउछ्न,
सुन्दर सुन्दर मानिसहरु संग नाच्छ्न, गाउछ्न
मीठा मीठा चिप्ला चिप्ला सब्दहरुले हामीलाई फ़काउछ्न/फुलाउछ्न,
हाम्रो स्थिति उनको चासोको बिषय हुदै होइन रे
मोझ मस्ती सकेर,
फर्कंछ्न–सुकिला जहाजहरूमा
हामी यो ४२ डिग्रीको तातोबाट
धुलोहरुको पर्दा खोली उनलाई हेरी रहन्छौ
त्यों मेरो देशको क्षितिज सम्म।
सायद उनले त देख्दैनन होला।
(प्रस्तुत कबिताको बाकी अंश अर्कै फन्टमा भएकोले, पुनः लेख्ने समय नभएको हुदा यती मात्रै पोस्ट गरिएको छ। खुमजी तपाइले कृपया नेपालीउनिकोडमालेख्नु भए सजिलो हुने थियो)

साहित्य शनिबार-

आफै देखि लाग्छ लाज

प्रकास छेत्री
(क्यालिफोर्निया)

ऐना हेर्छु फुर्सदमा आफै देखि लाग्छ लाज,
यती लामो दौरानमा के नै गरे मैले आज।
जुवा रैछ जिन्दगानी सर्वस्व नै भए म त,
जीवन यो भारी भई धेरै चोटी रोए म त।

हिजो सबले चिन्थे तर चिन्दैनन रे किन आज
दिल खोलेर रो़ऊ भने आफै देखि लाग्छ लाज।
कोलाहलको यो सहरमा एक्लो आफु हुनु पर्यो,
जिन्दगीको जोड़ घटाऊमा घाटै घाटा सहनु पर्यो ।

गारो भयो बाँच्न मलाई स्वार्थी दुनियाको माझ,
जिंदगीलाई भुल्न खोज्दै सराब लिन्छु बिहान सांझ।
बस्न यहाँ सकिएन कता तीर डेरा सरौं,
भनी देऊन कोही मलाई अब मैले कसो गरौ।
XXXXX

Photos of the refugees- exhibited in Kathmandu.

(Bhutanusa.com):
The four-day long photo exhibition held in Kathmandu, Nepal, entitled ‘Real People Real Needs’ ended yesterday, according to the Kathmandu Post national daily.The event organized to mark World Refugee Day 2009 has drawn some 5000 visitors from inside and outside Nepal.

Meeting Bhutan in Oakland.

(Theoakbook)You already know this. Oakland,California, where about half a million people speak more than 80 languages, is a magnet for immigrants. We’ve got people from Ethiopia, Japan, India, Mexico, Mongolia, Nigeria, Vietnam… the list goes on. There’s a new addition. The latest arrivals are from Bhutan, a small (less than 15,000 square miles) south Asian country neighboring India. If you’ve been following the news, then you probably know that about 60,000 Bhutanese of Nepali origin are being settled in the U.S. These Bhutanese have been living in refugee camps in Nepal for close to two decades due to an internal conflict in Bhutan. Six other countries — Australia, Canada, Norway, Netherlands, New Zealand and Denmark — are also taking in 10,000 refugees each.

Bhutanese refugees begin new life in Arizona

By Bill Frelick
(June 22, 2009)

Ganga Baral is among the first of thousands of Bhutanese refugees who will be arriving in the United States during the next several years. She and her family arrived this Spring in Phoenix from a refugee camp in the farthest eastern reaches of Nepal, a landlocked country known to Americans, if at all, as the location for Mount Everest. Ganga, a 32-year-old mother, has lived most of her life in that camp, a place called Beldangi II. Her child has never known life outside the camp.

Bhutanese refugees at Bhadrapur airport in Eastern Nepal.

I met Ganga in Beldangi II when I was investigating camp conditions for Human Rights Watch last year. Ganga and her friend Pingala ran a center for children, a thatched hut called the Friendship Library, in which they provided toys, books, and activities to stimulate their minds and give an outlet for their curiosity and creativity in what otherwise could be a stagnant and hopeless existence.

Repatriation or resettlement for Bhutanese refugees?

Over the past year thousands of Bhutanese refugees in Nepal have resettled in third countries – mainly the USA – but many others, especially the elderly, hope only for repatriation to Bhutan.

Like many elderly Bhutanese refugees in Nepal, 96-year-old Pahalman Bhattarai wants to return to his homeland(Photo: Naresh Newar/IRIN)

Pahalman Bhattarai, aged 96, is Nepal’s oldest Bhutanese refugee. “I’m getting old. My dying wish is to return to my home in Bhutan,” he told IRIN at the Beldangi refugee camp in Nepal’s southeastern Jhapa District.

Like many elderly Bhutanese refugees, Bhattarai has little desire to live in either the USA or the other six countries (Australia, New Zealand, Netherlands, Norway, Denmark and Canada) involved in a third country resettlement programme now being led by the UN Refugee Agency (UNHCR) and the International Organization for Migration (IOM).